ks. Stanisław Jamróg SChr - sylwetki zmarłych chrystusowców pracujących w Brazylii.
Pe. Stanisław Jamróg SChr perfis de padres falecidos da provincia Sul Americana da Sociedade de Cristo (texto em polones e em portugues)
Długoletni duszpasterz polonijny w Brazylii, który po wielu latach spędzonych poza rodzinnym krajem zdecydował się na powrót do Polski. Niestety nie nacieszył się długo Ojczyzną. Zawsze pełen optymizmu, którym kierował się przez całe kapłańskie i zakonne życie, który nie opuścił go później mimo cierpienia.
Ks. Stanisław Jamróg urodził się 25 kwietnia 1932 r. w miejscowości Glinik Dolny, poczta Frysztak, powiat Krosno, województwo lwowskie, w rodzinie rolniczej jako szóste dziecko. Był synem Ignacego i Apolonii z domu Wawrzkiewicz. Mając pięć lat, utracił matkę. Po ukończeniu szóstego roku życia rozpoczął naukę w miejscowej szkole podstawowej. W roku szkolnym 1947/48 ukończył VII klasę szkoły podstawowej. Naukę kontynuował w Gimnazjum Ogólnokształcącym w Ornecie, województwo olsztyńskie. Tam ukończył VIII i IX klasę w ciężkich warunkach, zwłaszcza finansowych, w dodatku oddalony od domu rodzinnego. Na początku sierpnia 1950 r. napisał list do Towarzystwa Chrystusowego w Poznaniu, w którym poprosił o przyjęcie do Niższego Seminarium Duchownego. Po przyjęciu i ukończeniu X klasy poprosił o przyjęcie do Towarzystwa Chrystusowego, do którego został przyjęty w sierpniu 1951 r., a 7 września 1951 r. rozpoczął w Bydgoszczy kanoniczny nowicjat. Po jego ukończeniu 8 września 1952 r. złożył w Bydgoszczy pierwszą profesję zakonną. Potem, do 1953 r., kontynuował naukę w Niższym Seminarium Duchownym Towarzystwa w Ziębicach. Następnie rozpoczął dwuletnie studia filozoficzne w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Chrystusowego, najpierw w Ziębicach, a potem w Poznaniu, ukończone egzaminem philosophicum 3 maja 1955 r. Po ukończeniu studium filozofii kontynuował czteroletnie studia teologiczne ukończone egzaminem rigorosum 12 maja 1959 r. W czasie studiów ponawiał profesję zakonną: II złożył 8 września 1953 r. w Ziębicach, III – 8 września 1954 roku w Poznaniu, dozgonną – 29 września 1955 r. w Puszczykowie. W czasie studiów, przez obrzęd tonsury, został przyjęty do stanu duchownego. Udzielił mu jej 8 października 1955 r. ówczesny biskup pomocniczy z Katowic Herbert Bednorz. Z rąk tego biskupa przyjął też niższe święcenia oraz wprowadzenie w posługi kapłańskie: ostiariat i lektorat 9 października 1955 r., egzorcystat i akolitat 7 października 1956 r. Święceń kapłańskich subdiakonatu udzielił mu 20 kwietnia 1958 r. arcybiskup poznański Antoni Baraniak. Z rąk abpa A. Baraniaka 28 października 1958 r. przyjął święcenia diakonatu, a 23 maja 1959 r. święcenia kapłańskie Wszystkie posługi i świecenia przyjął w Poznaniu.
Po święceniach kapłańskich, prymicjach oraz miesięcznym urlopie został skierowany 14 sierpnia 1959 r. do pracy duszpasterskiej na Pomorze Zachodnie, do parafii pw. Chrystusa Króla w Dolicach, jako wikariusz współpracownik. W parafii, do której należało jeszcze kilka wiosek i trzy kościoły filialne, przeprowadzono w tym czasie generalne remonty kościołów, zwłaszcza kościoła parafialnego. Na sklepieniu odnowionego kościoła namalowano plafon przedstawiający Jezusa i kilku apostołów oraz cudowny połów ryb. W łodzi, obok Jezusa i apostołów, został namalowany ówczesny proboszcz ks. Alfons Medycki oraz wikariusze: ks. Stanisław Jamróg i ks. Stanisław Malczewski. W Dolicach ks. Stanisław pracował do 1964 r. 12 sierpnia 1964 r. został przeniesiony na stanowisko wikariusza współpracownika do parafii pw. Świętych Piotra i Pawła w Szczecinie-Podjuchach.
Kiedy ks. Stanisław pracował jeszcze w Dolicach, w 1964 r. został przez przełożonych skierowany do pracy misyjnej w Brazylii i rozpoczął wtedy starania o otrzymanie paszportu. Po kilkukrotnych odmowach, na początku 1965 r. został przyznany mu paszport. Otrzymał wtedy zwolnienie z parafii i pracy w diecezji, datowane na 15 lipca 1965 r. Został przeniesiony do Domu Głównego Towarzystwa w Poznaniu w celu przygotowania się do wyjazdu. Po załatwieniu wszystkich formalności oraz wiz na początku grudnia 1965 r. wyjechał z kraju do Włoch, a 1 stycznia 1966 r. przybił na statku pasażerskim do Rio de Janeiro w Brazylii.
Po przybyciu do Brazylii najpierw przez miesiąc przebywał w Camaquã RS a następnie skierowany został do pomocy w parafii pw. św. Anny w Carlos Gomes RS, gdzie proboszczem był ks. Józef Wojda. Oprócz pracy duszpasterskiej w parafii i kaplicach dojazdowych było dużo pracy przy rozpoczętej budowie tam nowego kościoła. Po dziewięciu miesiącach został przeniesiony do parafii św. Anny w Cruz Machado PR, gdzie pracował przez półtora roku. Ta parafia jest jedną z najstarszych polskich placówek w Brazylii. Była bardzo rozległa i należało do niej wiele kaplic dojazdowych. Od lipca 1968 r. został przeniesiony do parafii św. Teresy z Avila w Guarani das Missões RS, gdzie pracował przez dziewięć miesięcy.
15 lutego 1969 r. został mianowany rektorem Małego Seminarium Towarzystwa Chrystusowego w Camaquã RS. Był nim tylko trzy dni, gdyż otrzymał pismo od przełożonego generalnego ks. Ignacego Posadzego informujące, że został mianowany ekonomem Prowincji pw. Matki Bożej Niepokalanie Poczętej w Brazylii oraz drugim radnym prowincji. W czasie pełnienia nowych obowiązków, wraz z ks. Stefanem Kucharskim, znajdowali czas na odwiedziny Polaków w parafiach, gdzie proboszczami byli księża nieznający języka polskiego. W czasie pełnienia funkcji ekonoma uporządkował archiwum prowincji.
Po dwóch latach pracy jako ekonom prowincji, został mianowany kapelanem braci marystów w Mendes RJ. W styczniu 1972 r. otrzymał od prowincjała ks. Zenona Gąsiorowskiego nominację na proboszcza nowo utworzonej parafii św. Piotra i Pawła w Kurytybie, w dzielnicy Bacacheri. Parafię objął w obecności abpa Pedra Fedalto, wikariusza generalnego diecezji oraz prowincjała. Na początek przy małym drewnianym kościółku wynajął i wyremontował budynek, w którym prowadził katechezę oraz różne kursy duszpasterskie. Potem dokończył budowę plebanii, salonu oraz nowej kaplicy pw. św. Jana Bosko.
W lutym 1981 r. został przeniesiony do Cruz Machado PR, gdzie objął obowiązki proboszcza parafii Najświętszego Serca Jezusa. Parafia ta obejmowała dziewięć kaplic i osiem szkół, w których odprawiano nabożeństwa. W marcu 1987 r. został przeniesiony do Campo do Tenente PR. Dzięki jego staraniom został tam zbudowany dom dla sióstr służebniczek, powiększono kościół parafialny oraz zbudowano kilka murowanych kaplic oraz duże nowoczesne centrum katechetyczne. Na początku lipca 2002 r., ks. Stanisław przeżył nocny napad na plebanię, podczas którego został związany i pobity przez nieznanych sprawców. Ówczesny prowincjał ks. Z. Malczewski, biorąc pod uwagę wcześniejsze pogróżki oraz fakt napadu, w trosce o życie współbrata przeniósł go do Domu Prowincjalnego w Kurytybie.
4 lipca 2002 r. ks. Stanisław zamieszkał w domu prowincjalnym w Kurytybie, a po dojściu do zdrowia okazjonalnie pomagał w pracy duszpasterskiej w okolicznych parafiach, prowadzonych zwłaszcza przez chrystusowców. Do opuszczonej parafii w Campo do Tenente, z powodu braku księży, przez kilka miesięcy dojeżdżał z Kurytyby sam prowincjał ks. Zdzisław Malczewski, aby zapewnić miejscowym wiernym obsługę duszpasterską.
Ks. Stanisław w Brazylii obchodził swoje rocznice oraz uroczystości jubileuszowe kapłańskie i zakonne. Złoty Jubileusz kapłaństwa obchodził uroczyście w 2009 r. w Kurytybie, w parafii pw. Świętych Piotra i Pawła, w której przed laty był pierwszym proboszczem. Uroczystość jubileuszową zaszczycił swoja obecnością emerytowany arcybiskup Kurytyby Pedro Fedalto. Na 50-lecie kapłaństwa, ówczesny przełożony generalny ks. Tomasz Sielicki napisał: „Za dotychczasową służbę Czcigodnego Księdza Jubilata, realizację misji Towarzystwa Chrystusowego w Kościele, w imieniu własnym i całej naszej Wspólnoty, składam serdeczne podziękowanie”.
W związku z pogarszającym się stanem zdrowia, ks. Stanisław 23 lutego 2015 r. powrócił po wielu latach do Polski i zamieszkał w domu Towarzystwa w Puszczykowie. Niestety nie nacieszył się długo rodzinnym krajem. Zdrowie nieustannie się pogarszało i mimo dobrej opieki lekarskiej zmarł w piątek 25 marca 2016 roku w Puszczykowie. Przeżył niespełna 84 kata życia, w tym prawie 65 lat życia zakonnego i niespełna 57 lat życia kapłańskiego.
Uroczystości pogrzebowe śp. ks. Stanisława Jamroga odbyły się w piątek 1 kwietnia 2016 r. w kaplicy Domu Zakonnego Towarzystwa Chrystusowego w Puszczykowie. Zgromadziły licznych współbraci kapłanów, kleryków, nowicjuszy, siostry zakonne oraz rodzinę i przyjaciół zmarłego kapłana.
Najpierw o godz. 13.30 odmówiono różaniec za zmarłego kapłana, a następnie o 14 rozpoczęto Mszę Świętą pogrzebową, której przewodniczył przełożony generalny ks. Ryszard Głowacki, a homilię żałobną wygłosił siostrzeniec zmarłego ks. Stanisława ks. Ryszard Arciszewski z diecezji Grenoble. Podkreślił w niej istniejące więzi rodzinne z ks. Stanisławem. Po ostatnim pożegnaniu ciało zmarłego kapłana zostało przewiezione na parafialny cmentarz puszczykowski. Kondukt i liturgię pożegnalną na cmentarzu poprowadził wikariusz generalny ks. Bogusław Burgat. Na zakończenie podziękował jeszcze raz wszystkim biorącym udział w ziemskim pożegnaniu zmarłego ks. Stanisława Jamroga, zwłaszcza licznie przybyłej rodzinie, oraz tym, którzy opiekowali się zmarłym kapłanem w ostatnim czasie jego ziemskiego pobytu.
Ks. Stanisław Jamróg spoczął w kwaterze chrystusowców na parafialnym cmentarzu w Puszczykowie, gdzie oczekuje zmartwychwstania.
DOBRY JEZU A NASZ PANIE DAJ MU WIECZNE SPOCZYWANIE!
ks. Bernard Kołodziej SChr
Pe. Estanislau Jamróg
Por muitos anos missionário polônico no Brasil, quando após muitos anos passados fora do país natal decidiu regressar à Polônia. Infelizmente, não teve muito tempo para se alegrar com a Pátria. Apesar do sofrimento, era sempre cheio de otimismo, pelo qual se guiou durante toda a sua vida sacerdotal e religiosa.
O Pe. Estanislau Jamróg nasceu no dia 25 de abril de 1932 na localidade de Glinik Dolny, correio Frysztak, distrito de Krosno, voivodia de Rzeszów, numa família de agricultores, como sétimo dos filhos. Era filho de Inácio e Apolônia nascida Wawrzkiewicz. Com a idade de cinco anos perdeu sua mãe. Após concluir os seis anos de vida iniciou os estudos na escola fundamental do lugar. No ano escolar 1947/48 concluiu a VII série da escola fundamental. Continuou a estudar no Ginásio de Educação Geral em Orneta, voivodia de Olsztyn, onde concluiu a VIII e a IX séries em condições difíceis, especialmente financeiras, e ainda afastado do lar. No início de agosto de 1950 escreveu à Sociedade de Cristo em Poznan uma carta pedindo para ser aceito no Seminário Menor. Após a aceitação e a conclusão da X série, pediu para ser aceito na Sociedade de Cristo, na qual foi aceito em agosto de 1951, e no dia 7 de setembro daquele ano iniciou em Bydgoszcz o noviciado canônico. Após a sua conclusão, professou em no dia 8 de setembro de 1952 em Bydgoszcz os primeiros votos religiosos. A seguir, a partir de 1953 continuou os estudos no Seminário Menor da Sociedade de Cristo em Ziebice. Em seguida iniciou os dois anos de estudos de filosofia em Poznan, concluídos com o chamado exame philosophicum no dia 3 de maio de 1955. Após a conclusão dos estudos de filosofia, continuou com os quatro anos de estudos teológicos, concluídos com o exame chamado rigorosum no dia 12 de maio de 1959. No decorrer dos estudos enovou a profissão religiosa: a segunda no dia 8 de setembro de 1953 em Ziebice; a terceira no dia 8 de setembro de 1954 em Poznan e a vitalícia no dia 29 de setembro de 1955 professada em Puszczykowo. Igualmente durante os estudos, pelo rito da tonsura, que lhe foi concedida no dia 8 de outubro de 1955 pelo então bispo auxiliar de Katowice Herbert Bednorz, foi aceito no estado religioso. Pelo mesmo bispo recebeu também as chamadas ordens menores, bem como a introdução no ministério sacerdotal: de ostiário e leitor no dia 9 de outubro de 1955, de exorcista e acólito no dia 7 de outubro de 1956. A ordenação do subdiaconato foi-lhe concedida no dia 20 de abril de 1958 pelo arcebispo de Poznan Antoni Baraniak. Das mãos do mesmo arcebispo recebeu também a ordenação do diaconato no dia 28 de outubro de 1958, bem como a ordenação sacerdotal no dia 23 de maio de 1959. Todos os ministérios e ordenações foram por ele recebidos em Poznan.
Após a ordenação sacerdotal, as primícias e um mês de férias, no dia 14 de agosto de 1959 foi encaminhado ao trabalho pastoral na Pomerânia Ocidental, à paróquia de Cristo Rei em Dolice, como vigário colaborador. Nessa paróquia, à qual ainda pertenciam algumas aldeias e três igrejas filiais, foi realizada naquele tempo uma reforma geral das igrejas, especialmente da igreja paroquial. Na igreja renovada, no teto da abóbada da igreja foi pintada a pesca com Jesus e alguns apóstolos. No barco, ao lado de Jesus e dos apóstolos, foi pintado o então pároco Pe. Afonso Medycki, bem como os vigários Estanislau Jamróg e Estanislau Malczewski. Em Dolice o Pe. Estanislau trabalhou até 1964. No dia 2 de agosto daquele ano foi transferido para o mesmo cargo de vigário colaborador na paróquia de S. Pedro e S. Paulo em Szczecin-Podjuchy. Trabalhando ainda em Dolice, em 1964 foi encaminhado pelos superiores ao trabalho missionário no Brasil e iniciou então os empenhos para obter o passaporte. Após algumas negativas, no c=início de 1965 foi-lhe concedido o passaporte. Obteve então a dispensa da paróquia e do trabalho na diocese, datada de 15 de julho de 1965. Foi então transferido à Casa Central da Sociedade em Poznan, com o objetivo de preparar-se para a viagem. Após resolver todas as formalidades e os vistos, no início de dezembro de 1965 viajou à Itália e, num navio da passageiros, no dia 1 de janeiro de 1966 aportou no Brasil, na cidade do Rio de Janeiro.
Após vir ao Brasil em janeiro de 1966, primeiramente permaneceu por um mês em Camaquã-RS e a seguir foi encaminhado para ajudar na paróquia de S. Ana em Carlos Gomes-RS, onde era pároco o Pe. José Wojda. Além do trabalho pastoral na paróquia e nas capelas, havia muito trabalho com o início da construção da nova igreja. Após 9 meses foi transferido à paróquia de S. Ana em Cruz Machado-PR, onde trabalhou por um ano e meio. Essa paróquia faz parte de um dos mais antigos núcleos poloneses no Brasil. Era muito extensa e faziam parte dela muitas capelas adjacentes. A partir de julho de 1968 foi transferido à paróquia de S. Teresa de Ávila em Guarani das Missões-RS, onde trabalhou por 9 meses.
No da 15 de fevereiro de 1969 foi nomeado reitor do Seminário Menorda Sociedade de Cristo em Camaquã-RS. Somente por três dias foi apenas reitor do seminário, visto que recebeu uma carta do superior geral Pe. Inácio Posadzy informando que havia sido nomeado ecônomo da Província da Imaculada Conceição de Nossa Senhora no Brasil e segundo conselheiro da Província. Durante o tempo em que exerceu essas duas funções, juntamente com o Pe. Estêvão Kucharski encontrava tempo para visitar os poloneses naquelas paróquias onde eram párocos padres sem o conhecimento da língua polonesa. No tempo em que exerceu a função de ecônomo, adicionalmente organizou ainda o arquivo da província.
Após dois anos de trabalho como ecônomo da província, foi nomeado capelão dos Irmãos Maristas em Mendes-RJ. Em janeiro de 1972 recebeu do provincial Pe. Zenon Gasiorowski a nomeação para cura da recém-criada paróquia de S. Pedro e S. Paulo em Curitiba, no bairro Bacacheri. Assumiu a paróquia na presença do arcebispo Dom Pedro Fedalto, do vigário geral da arquidiocese e do provincial. No início, junto à pequena igrejinha de madeira alugou e reformou uma casa, na qual promovia a catequese e diversos cursos pastorais. Depois concluiu a construção da casa paroquial, do salãoe da nova capela de S. João Bosco.
Em fevereiro de 1981 foi transferido a Cruz Machado-PR, onde assumiu as funções de cura da paróquia do Sacratíssimo Coração de Jesus. Essa paróquia compreendia 9 capelas e 8 escolas nas quais eram promovidas celebrações.
Em março de 1987 foi transferido a Campo do Tenente-PR. Graças aos seus empenhos, foi ali construída uma casa para as Irmãs Servas, foi ampliada a igreja paroquial e foram edificadas algumas capelas de alvenaria, além de um grande e moderno centro catequético. No início de julho de 2002 o Pe. Estanislau sofreu um assalto noturno à casa paroquial, durante o qual foi amarrado e agredido por autores desconhecidos. O então provincial Pe. Z. Malczewski, levando em conta prévias ameaças e o fato do assalto, preocupado com a vida do coirmão transferiu-o à Casa Provincial em Curitiba.
No dia 4 de julho de 2002 o Pe. Estanislau fixou então residência na Casa Provincial em Curitiba. Após recuperar a saúde, ocasionalmente ajudava então no trabalho pastoral nas paróquias da região, dirigidas principalmente pelos padres da Sociedade de Cristo.
O Pe. Estanislau comemorou no Brasil os seus aniversários e as solenidades jubilares sacerdotais e religiosas. Comemorou solenemente o jubileu de ouro sacerdotal em 2009 em Curitiba, na paróquia de S. Pedro e S. Paulo, onde anos antes havia sido o primeiro pároco. A solenidade jubilar foi honrada com a presença do arcebispo emérito de Curitiba Dom Pedro Fedalto. Para os 50 anos de sacerdócio, o então superior geral Pe. Tomás Sielicki escreveu: “Pelo ministério até agora desenvolvido pelo Venerável Padre Aniversariante, pela realização da missão da Sociedade de Cristo na Igreja, em meu próprio nome e em nome de toda a nossa Comunidade formulo o meu cordial agradecimento...”.
Em razão do estado de saúde que se deteriorava, no dia 23 de fevereiro de 2015, após muitos anos, o Pe. Estanislau voltou à Polônia e fixou residência na casa da Sociedade em Puszczykowo. Infelizmente, não teve muito tempo para se alegrar com o país natal. A saúde ia piorando continuamente e, apesar da boa assistência médica, ele faleceu na sexta-feira 25 de março de 2016 em Puszczykowo. O Pe. Estanislau Jamróg faleceu com 84 anos de vida, dos quais 66 anos de vida religiosa e 57 aos de vida sacerdotal.
As solenidades de sepultamento do Pe. Estanislau Jamróg realizaram-se na sexta-feira, 1 de abril de 2016, na capela da casa religiosa da Sociedade de Cristo em Puszczykowo, tendo congregado numerosos sacerdotes, seminaristas, noviços, irmãs religiosas, a família e os amigos do falecido sacerdote.
Primeiramente, às 13h30 foi recitado o rosário pelo falecido sacerdote, e a seguir, às 14h00, iniciou-se a santa Missa fúnebre, que foi presidida pelo superior geral Pe. Ricardo Glowacki, e a homilia fúnebre foi pronunciada pelo sobrinho do falecido Pe. Estanislau, o Pe. Ricardo Arciszewski, da diocese de Grenoble. O pregador enfatizou os laços familiares existentes com o Pe. Estanislau. Após a última despedida o corpo do falecido sacerdote foi transportado ao cemitério paroquial de Puszczykowo. O cortejo fúnebre e a liturgia de despedida foram dirigidos pelo vigário geral Pe. Boguslau Burgat que, para o encerramento, agradeceu mais uma vez a todos que haviam participado da despedida terrena do falecido Pe. Estanislau Jamróg, especialmente aos numerosos membros da família, bem como àqueles que prestaram assistência ao falecido sacerdote durante a sua existência terrena. O Pe.Estanislau Jamróg descansou no jazido dos Padres da Sociedade de Cristo no cemitério de Puszczykowo, onde aguarda a ressurreição.
Pe. Bernardo Kolodziej SChr
