ks. Edward Maciejewski SChr - sylwetki zmarłych chrystusowców pracujących w Brazylii.
Pe. Edward Maciejewski - perfis de padres falecidos da província Sul Americana da Sociedade de Cristo (texto em polonês e português)
Ksiądz Edward, duszpasterz, jak prawie wszyscy chrystusowcy, najpierw w kraju, a potem długoletni duszpasterz polonijny w Brazylii, powoli przymierzał się do powrotu do kraju ojczystego, w którym zamierzał spędzić ostatnie lata swojego życia. Mówił o tym w czasie ostatniego pobytu w Polsce w czasie wakacyjnym w 2013 r. Powrócił jednak do umiłowanej Brazylii, gdzie na placówce polonijnej w Campo do Tenente Pan życia i śmierci powołał go do siebie w pierwszy dzień 2014 r.
Ksiądz Edward Maciejewski urodził się 2 lipca 1934 r. w miejscowości Łabiszynek, gmina Gniezno. Był synem Ignacego i Agnieszki z domu Iwańska. Kiedy miał 3 lata, zmarł jego ojciec i wychowaniem syna zajęła się matka, która pracowała na utrzymanie rodziny. Ochrzczony został 15 lipca 1934 r. w Gnieźnie w parafii pw. św. Michała. W wieku 8 lat został przygotowany do przyjęcia sakramentu pokuty i Eucharystii. Pierwszą Komunię Świętą przyjął 27 września 1942 r. Sakrament bierzmowania przyjął 26 marca 1947 r. w katedrze gnieźnieńskiej. W czasie wojny ukończył 2 klasy niemieckiej szkoły podstawowej, a naukę w szkole podstawowej kontynuował już po wyzwoleniu w Gnieźnie. Po wojnie został też przyjęty do koła ministrantów w bazylice gnieźnieńskiej. Po ukończeniu szkoły podstawowej poprosił o przyjęcie do Niższego Seminarium Duchownego Towarzystwa Chrystusowego w Ziębicach, które ukończył maturą prywatną.
W czasie nauki w Niższym Seminarium 8 sierpnia 1949 r. poprosił o przyjęcie do Towarzystwa Chrystusowego. Kanoniczny nowicjat rozpoczął 7 września 1951 r. w Bydgoszczy. Po ukończeniu nowicjatu złożył w Bydgoszczy 8 września 1952 r. pierwszą profesję zakonną. Następnie kontynuował naukę w Niższym Seminarium Duchownym w Ziębicach. Tam też 10 września 1954 r. rozpoczął 2-letnie studia filozoficzne w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Chrystusowego, które ukończył egzaminem philosophicum 24 marca 1956 r. Potem rozpoczął w Poznaniu 4-letnie studia teologiczne. W podaniu do przełożonego generalnego ks. Ignacego Posadzego z prośbą o dopuszczenie do święceń kapłańskich napisał: „...pokornie proszę o dopuszczenie mnie do przyjęcia święceń kapłańskich. Krok ten czynię zupełnie świadomie i dobrowolnie. Pragnę w szeregach kapłaństwa zakonnego, związany na zawsze z Towarzystwem, rozkrzewiać wiarę Chrystusową w duszach ludzkich, do których mnie Opatrzność powoła. Ufam, że z pomocą łaski Bożej i Matki Najświętszej podołam kapłańskim obowiązkom i w świętej posłudze dla bliźnich strawię siły i życie.". Święcenia kapłańskie przyjął 4 czerwca 1960 r. w katedrze poznańskiej z rąk abpa Antoniego Baraniaka.
Po święceniach kapłańskich oraz odbytych prymicjach przez rok odbywał w Poznaniu tirocinium. Był to rok uzupełniający: przez kilka dni neoprezbiterzy uczestniczyli w prowadzonych wykładach, a potem, zwykle od czwartku czy piątku, wyjeżdżali do pomocy duszpasterskiej na parafie prowadzone przez chrystusowców bądź przez księży diecezjalnych. W czasie świątecznym na Boże Narodzenie czy Wielkanoc oraz wakacyjnym wyjeżdżali na dłuższy czas i pomagali w parafiach oraz zastępowali księży. W ten sposób zdobywali potrzebne doświadczenie duszpasterskie.
Po roku tirocinium ks. Edward został skierowany, jak przeważająca większość chrystusowców, do pracy duszpasterskiej na Pomorze Zachodnie. Pierwszą nominację otrzymał 15 czerwca 1961 r. do parafii pw. Ducha Świętego w Szczecinie-Zdrojach w charakterze wikariusza współpracownika. Po 2 latach pracy 9 sierpnia 1963 r. otrzymał zwolnienie z parafii w Szczecinie-Zdrojach oraz kolejną nominację na wikariusza współpracownika do parafii pw. Michała Archanioła w Poczerninie. Po roku pracy w Poczerninie został zwolniony z tej placówki i 12 sierpnia 1964 r. przeniesiony do parafii pw. św. św. Piotra i Pawła w Szczecinie-Podjuchach, również w charakterze wikariusza współpracownika. Była to jego ostatnia placówka duszpasterska w kraju. 15 lipca 1965 r. otrzymał zwolnienie z parafii oraz z pracy w diecezji. Wszystkie te placówki duszpasterskie w kraju posiadały wiele kościołów i kaplic filialnych, do których trzeba było dojeżdżać z posługą duszpasterską. Zwolnienie z parafii w Szczecinie-Podjuchach związane było z wytypowaniem ks. Edwarda do zagranicznej pracy duszpasterskiej w Brazylii.
Po rozwiązaniu wszystkich problemów związanych z otrzymaniem paszportu oraz uzyskaniu potrzebnych wiz ks. Edward 10 października 1965 r. wyjechał do pracy duszpasterskiej w Brazylii. Wyjazd, jak to zwykle wtedy było, prowadził przez kraje Europy, w których pracowali chrystusowcy, do Rzymu. Stamtąd, po zaczerpnięciu „ducha misyjnego" przy grobach apostołów Piotra i Pawła, odjeżdżali do Neapolu, skąd wypływali statkiem do Brazylii.
Po przybyciu ks. Edwarda do Brazylii w jego życiu rozpoczął się nowy okres pracy duszpasterskiej. Najpierw musiał się nauczyć języka portugalskiego, choć w parafiach prowadzonych przez chrystusowców wielu ludzi pamiętało jeszcze język ojczysty. Pierwszą jego placówką była Jaguariaiva w stanie Parana, gdzie został wikariuszem. Po nauczeniu się języka i zdobyciu tam potrzebnego doświadczenia duszpasterskiego w 1974 r. został mianowany proboszczem w parafii Sagrado Coracao de Jesus w Cruz Machado, Parana. Ta rozległa parafia posiadała wtedy 17 kaplic oddalonych od parafii macierzystej nawet o 30 km, do których można było dojechać po drogach najczęściej nieutwardzonych.
Po 6 latach pracy w Cruz Machado ks. Edward w styczniu 1981 r. został skierowany jako wikariusz do parafii Sao Sebastiao w Campo Largo, Parana. Parafia ta, również bardzo rozległa, posiadała 27 kaplic i punktów dojazdowych. Niektóre kaplice oddalone były o ponad 50 km. Po 5 latach pracy w Campo Largo ks. Edward został skierowany na kolejną samodzielną placówkę duszpasterską do parafii Santana w Carlos Gomes, Rio Grande do Sul. W tej parafii, pięknie położonej w górach, ks. Józef Wojda w latach 60. ubiegłego wieku wybudował wspaniały, duży kościół, który stał się symbolem i dumą całej okolicy oraz emigracji polskiej. Parafia ta obejmowała 9 kolonii z kaplicami oraz 5 innych punktów dojazdowych. Ksiądz Edward był proboszczem na tej placówce do 1991 r. Od 1992 r. został proboszczem w jednej z najstarszych polskich placówek duszpasterskich w Brazylii - w Dom Feliciano, Rio Grande do Sul. Polacy osiedlali się tam już od 1890 r. W 90. rocznicę przybycia tam polskich emigrantów na tzw. Wzgórzu Emigrantów, wznoszącym się ponad miastem, postawiono Krzyż Emigrantów. Ta rozległa parafia posiadała jeszcze 22 kaplice i punkty dojazdowe. Działało w niej także wiele polskich stowarzyszeń i organizacji. Po zakończeniu pracy w Dom Feliciano ks. Edward w 1994 r. został proboszczem w parafii Sagrado Coracao de Jesus w Ijui, stanowiącej część parafii Narodzenia Matki Boskiej w mieście Ijui. Do tej placówki należało również 8 kaplic dojazdowych. Od stycznia 1996 r. został przeniesiony do domu prowincjalnego w Kurytybie, gdzie na rok objął etat zastępstw. Od 1997 r. został przeniesiony do Guarani das Missoes, Rio Grande do Sul, gdzie został wikariuszem w parafii Santa Teresa de Avilla. Po 2 latach pracy w Guarani został mianowany proboszczem w parafii Nossa Senhora da Medalha Milagrosa w Itaiopolis, Santa Catarina. Duszpasterstwo w parafii Matki Boskiej od Cudownego Medalika obejmowało oprócz miasta jeszcze osady w interiorze, gdzie odprawiano nabożeństwa w 14 kaplicach i 4 szkołach. Po 3 latach pracy w Itaiopolis ks. Edward powrócił do parafii w Dom Feliciano, gdzie przez rok pełnił obowiązki wikariusza. Od 15 lutego 2003 r. został mianowany proboszczem w parafii Sao Sebastiao w Bateias, Parana. Oprócz miejscowego kościoła do parafii należało jeszcze 27 kaplic. Niektóre z nich oddalone były o przeszło 50 km. Po 2 latach pracy, w 2005 r., powrócił do domu prowincjalnego w Kurytybie, gdzie ponownie na rok objął etat zastępstw. 1 stycznia 2006 r. objął ostatnią samodzielną placówkę parafialną. Został wtedy mianowany proboszczem parafii Sao Jose w Rio do Campo, Santa Catarina. Pracował tam przez 4 lata.
W 2010 r. został mianowany wikariuszem w parafii Sao Jose w Aguia Branca, ES. Po roku pomocy duszpasterskiej od 28 lutego 2011 r. został pomocnikiem duszpasterskim w parafii Nossa Senhora de Monte Claro w Aurea, Rio Grande do Sul. W następnym roku od 27 stycznia został wikariuszem parafii Imaculado Cor de Maria w Quedas do Iguaęu, Parana. W maju następnego roku został rezydentem w parafii do Cristo Rei w Campo do Tenente. Była to jego ostatnia placówka duszpasterska.
W 2013 r., kiedy był na urlopie w Polsce, planował wrócić na stałe do kraju, jednak zdecydował się na powrót do Brazylii do Campo do Tenente, gdzie 1 stycznia 2014 r. zmarł.
W Brazylii na placówkach duszpasterskich obchodził srebrny i złoty jubileusz święceń kapłańskich. Na złoty jubileusz święceń kapłańskich specjalny list gratulacyjny przesłał ówczesny przełożony generalny ks. Tomasz Sielicki.
Ksiądz Edward Maciejewski SChr zmarł w środę 1 stycznia 2014 r. w Campo do Tenente. Przeżył 79 lat, w tym 61 lat życia zakonnego i 53 lata życia kapłańskiego.
Wiadomość o śmierci ks. Edwarda szybko rozniosła się wśród parafian, którzy zaczęli się gromadzić na modlitwie za zmarłego. Wieczorem przy trumnie zmarłego kapłana odprawiono Mszę Świętą, której przewodniczył przełożony miejscowego klasztoru trapistów. Po całonocnym czuwaniu rano o godz. 9.00 odprawiono drugą Mszę Świętą, której przewodniczył miejscowy biskup ordynariusz. Po Mszy Świętej rektor Polskiej Misji Katolickiej w Brazylii ks. Zdzisław Malczewski SChr odprawił nabożeństwo żałobne w języku polskim. Po tych pożegnaniach trumna z ciałem zmarłego ks. Edwarda została przewieziona do Kurytyby, a następnie do Bateias.
Uroczystości pogrzebowe rozpoczęły się w poniedziałek 6 stycznia. Wcześniej, według czasu europejskiego, 6 stycznia w rodzinnej parafii pw. św. Maksymiliana w Gnieźnie została odprawiona uroczysta Msza Święta pożegnalna w intencji zmarłego ks. Edwarda z udziałem najbliższej rodziny i parafian, miejscowego duchowieństwa z proboszczem i delegacji Przełożonego Generalnego z Poznania. Mszy Świętej przewodniczył ks. Bernard Kołodziej SChr, homilię wygłosił ks. Paweł Melczewski SChr, koncelebrował ekonom generalny ks. Zbigniew Kutnik SChr.
W Bateias uroczystości pogrzebowe zgromadziły licznych wiernych z miejscowej parafii obsługiwanej przez chrystusowców i z innych parafii, w których pracował zmarły ks. Edward, oraz licznych księży. Rozpoczęto wspólną modlitwą różańcową. Następnie odprawiono Mszę Świętą pogrzebową, której przewodniczył wiceprowincjał ks. Alceu Zembruski SChr, a homilię pogrzebową wygłosił rektor Polskiej Misji Katolickiej w Brazylii ks. Zdzisław Malczewski SChr. Podkreślił w niej całe oddanie zmarłego ks. Edwarda pracującego w służbie polskiej emigracji. Po ostatnim pożegnaniu ciało zmarłego kapłana Edwarda zostało przewiezione na cmentarz parafialny w Bateias, gdzie znajduje się kaplica, w której podziemiach spoczywa już 5 zmarłych chrystusowców (śp. ks. Ludwik Gazda, ks. Bolesław Liana, ks. Gerard Pilich, ks. Paweł Piotrowski i ks. Benedykt Grzymkowski). Na zakończenie odśpiewano polskie „Witaj, Królowo". Ksiądz Edward Maciejewski spoczął obok zmarłych wcześniej współbraci.
Ksiądz Edward Maciejewski SChr spoczął w kaplicy księży chrystusowców na cmentarzu parafialnym w Bateias, Parana, gdzie razem ze współbraćmi oczekuje zmartwychwstania.
ks. Bernard Kołodziej SChr
O Padre Eduardo, como quase todos os religiosos da Sociedade de Cristo, primeiramente na Polônia e depois por longos anos sacerdote polônico no Brasil, aos poucos ia pensando em voltar ao país natal, onde pretendia passar os últimos anos da sua vida. Ele falou disso durante a sua última estada na Polônia, durante as férias em 2013. Voltou, no entanto, ao amado Brasil, onde no núcleo polônico de Campo do Tenente o Senhor da vida e da morte o convocou a si no primeiro dia de 2014.
O Pe. Eduardo Maciejewski nasceu no dia 2 de julho de 1934 na localidade de Labizsynek, comuna de Gniezno. Era filho de Inácio e Inês nascida Iwanska. Quando estava com três anos, faleceu o seu pai, e cuidou da educação do filho a mãe, que trabalhava para o sustento da família. Foi batizado no dia 15 de julho de 1934 em Gniezno, na paróquia de S. Miguel. Com a idade de oito anos foi preparado para a recepção do sacramento da penitência e da Eucaristia. Recebeu a primeira santa Comunhão no dia 27 de setembro de 1942. E recebeu o sacramento da confirmação no dia 26 de março de 1947 na catedral de Poznan. Durante a guerra concluiu as duas séries da escola elementar alemã, e continuou os estudos na escola básica já após a libertação, em Gniezno. Após a guerra foi também aceito no círculo de coroinhas na basílica de Gniezno. Após concluir a escola fundamental, pediu para ser aceito no Seminário Menor da Sociedade de Cristo em Ziebice, que concluiu com a madureza particular. L
Durante os estudos no seminário menor, no dia 8 de agosto de 1948 pediu para ser aceito na Sociedade de Cristo. Iniciou o noviciado canônico no dia 7 de setembro de 1951 em Bydgoszcz. Após a conclusão do noviciado, no dia 8 de setembro de 1952 professou em Bydgoszcz os primeiros votos religiosos. A seguir continuou os estudos no Seminário Menor em Ziebice, onde também, no dia 10 de setembro de 1954, iniciou os dois anos de estudos de filosofia no Seminário Maior da Sociedade de Cristo, que concluiu com o exame philosophicum no dia 24 de março de 1956. Então iniciou em Poznan os quatro anos de estudos de teologia. Durante os estudos, renovou os votos religiosos para os anos seguintes: a II profissão no dia 8 de setembro de 1953 em Ziebice, a III profissão no dia 8 de setembro de 1954 em Ziebice, a IV profissão no dia 8 de setembro de 1955 igualmente em Ziebice, a V profissão no dia 8 de setembro de 1956 em Poznan, onde no dia 8 de setembro de 1957 professou os votos religiosos perpétuos.
Durante os estudos foi introduzido no ministério sacerdotal e nas ordens superiores: recebeu a tonsura no dia 6 de outubro de 1956 do bispo Dom Herbert Bednorz em Poznan; um dia dois recebeu o ostiariato e o leitorado, igualmente do bispo Dom Herbert Bednorz; recebeu o exorcistado e o acolitado no dia 9 de outubro de 1958 do arcebispo Dom Antônio Baraniak; o subdiaconato no dia 23 de junho, o diaconato no dia 24 de outubro de 1959, ambos do arcebispo Dom Antônio Baraniak em Poznan. No requerimento ao superior geral Pe. Inácio Psadzy pedindo para ser admitido à ordenação sacerdotal escreveu: “... humildemente peço para ser admitido à ordenação sacerdotal. Dou este passo com inteira consciência e voluntariamente. Desejo, nas fileiras do sacerdócio religioso, ligado para sempre com a Sociedade, difundir a fé em Cristo nas almas humanas às quais a Providência me convocar. Confio que com a ajuda da graça de Deus e da Santíssima Virgem darei conta das tarefas sacerdotais e que no santo ministério pelos semelhantes consumirei minhas forças e minha vida”. Foi ordenado sacerdote no dia 4 de junho de 1960, na catedral de Poznan, pelo arcebispo Dom Antônio Baraniak.
Após a ordenação sacerdotal e a celebração da primeira Missa, realizou um ano de tirocínio em Poznan. Era um ano de complementação: por alguns dias os recém-ordenados participavam de aulas dadas, e depois, geralmente de quinta a sexta, viajavam para restar ajuda pastoral nas paróquias dirigidas pela Sociedade de Cristo ou por padres diocesanos. Durante as festas do Natal, da Páscoa ou das férias, viajavam para um período mais longo e ajudavam nas paróquias substituindo os padres. Dessa forma adquiriam a necessária experiência pastoral.
Após um ano de tirocínio, como a grande maioria dos padres da Sociedade de Cristo, o Pe. Eduardo foi encaminhado ao trabalho pastoral na Pomerânia Ocidental. Recebeu a primeira nomeação no dia 15 de junho de 1961 para a paróquia do Espírito Santo em Szczecin-Zdroje, na qualidade de vigário cooperador. Após dois anos de trabalho, n dia 9 de agosto de 1963 obteve a dispensa da paróquia em Szczecin-Zdroje e a nova nomeação para vigário cooperador na paróquia de S. Miguel Arcanjo em Poczernin. Após um ano de trabalho em Poczernin, foi dispensado desse núcleo e no dia 12 de agosto de 1964 transferido à paróquia de S. Pedro e S. Paulo em Szczecin-Podjuchy, igualmente na qualidade de vigário cooperador. Esse foi o seu último núcleo pastoral na Polônia. No dia 15 de julho de 1965 obteve a dispensa da paróquia e do trabalho na diocese. Todos esses núcleos pastorais na Polônia possuíam muitas igrejas e capelas filiais, às quais era preciso viajar com a assistência pastoral. A dispensa da paróquia em Szczecin-Zdroje estava relacionada com a convocação do Pe. Eduardo para o trabalho pastoral no exterior, no Brasil.
Após a solução de todos os problemas relacionados com a obtenção do passaporte e dos necessários vistos, no dia 10 de outubro de 1965 o Pe. Eduardo partiu para trabalhar como missionário no Brasil. A viagem, como geralmente então acontecia, passava pelos países em que trabalhavam os religiosos da Sociedade de Cristo até Roma. Dali, após haurir o “espírito missionário” junto aos túmulos dos apóstolos Pedro e Pauli, os religiosos viajavam a Nápoles, de onde partiam de navio para o Brasil.
Após a vinda do Pe. Eduardo ao Brasil, iniciou-se em sua vida um novo período de trabalho pastoral. Primeiramente teve que aprender a língua portuguesa, embora nas paróquias dirigidas pela Sociedade de Cristo muitas pessoas ainda se lembrassem da língua polonesa. O seu primeiro posto foi Jaguariaíva, no estado do Paraná, onde se tornou vigário. Após a aprendizagem do idioma e a aquisição da necessária experiência pastoral, em 1974 foi nomeado cura da paróquia do Sagrado Coração de Jesus em Cruz Machado, Paraná. Essa extensa paróquia ainda em 1988 possuía 17 capelas distantes da sede paroquial até 30 quilômetros, às quais se podia chegar por estradas geralmente não pavimentadas.
Após seis anos de trabalho em Cruz Machado, em janeiro de 1981 o Pe. Eduardo foi encaminhado como vigário da paróquia de São Sebastião, em Campo Largo, Paraná. Essa paróquia, igualmente muito extensa, possuía em 1988 27 capelas e centros de celebração. Algumas capelas estavam a mais de 50 quilômetros de distância. Após cinco anos de trabalho em Campo Largo, o Pe. Eduardo foi encaminhado a um outro núcleo pastoral autônomo na paróquia de Santa Ana, em Carlos Gomes, Rio Grande do Sul. Nessa paróquia, situada em meio a belas montanhas, nos anos 60 do século passado o Pe. José Wojda construiu uma maravilhosa e grande igreja, que se tornou o símbolo e o orgulho daquela região e da imigração polonesa. Essa paróquia envolvia 9 colônias com capelas, bem como outros 5 centros de culto. O Pe. Eduardo foi pároco nessa localidade até 1991.
Desde 1992 tornou-se pároco num dos mais antigos centros pastorais poloneses no Brasil – em Dom Feliciano, Rio Grande do Sul. Os poloneses se estabeleceram ali já em 1890. Na comemoração dos 90 anos da vinda dos imigrantes poloneses àquela localidade, na chamada Colina dos Imigrantes, que se eleva acima da cidade, foi erguido o Cruzeiro dos Imigrantes. Essa extensa paróquia possuía ainda 22 capelas e centros de culto. Atuavam nela também muitas associações e organizações polonesas. Após encerrar o seu trabalho em Dom Feliciano, em 1994 o Pe. Eduardo tornou-se cura na paróquia do Sagrado Coração de Jesus em Ijuí, que constituía parte da paróquia da Natividade de Nossa Senhora na cidade de Ijuí. A esse núcleo pertenciam também 9 capelas filiais.
A partir de janeiro de 1996 foi transferido à casa provincial em Curitiba, onde por um ano trabalhou em substituições. A partir de 1997 foi transferido a Guarani das Missões, Rio Grande do Sul, onde se tornou vigário na paróquia de Santa Teresa de Ávila. Após dois anos de trabalho em Guarani, foi nomeado pároco na paróquia de Nossa Senhora da Medalha Milagrosa em Itaiópolis, Santa Catarina. A pastoral nessa paróquia envolvia, além da cidade, ainda vilas no interior, onde eram feitas celebrações em 14 capelas e 4 escolas. Após três anos de trabalho em Itaiópolis, o Pe. Eduardo voltou à paróquia de Dom Feliciano, onde por um ano exerceu as obrigações de vigário. A partir de 15 de fevereiro de 2003 foi nomeado pároco na paróquia de São Sebastião em Bateias, Paraná. Além da igreja local, pertenciam à igreja local mais 27 capelas. Algumas delas se encontravam a mais de 50 quilômetros de distância. Após dois anos de trabalho, em 2005 voltou à casa provincial em Curitiba, onde novamente por um ano trabalhou como substituto. No dia 1 de janeiro de 2006 assumiu o último núcleo paroquial autônomo. Foi então nomeado cura da paróquia de São José em Rio do Campo, Santa Catarina, onde trabalhou por quatro anos.
Em 2010 foi nomeado vigário na paróquia de São José em Águia Branca, Espírito Santo. Após um ano de ajuda pastoral, a partir de 28 de fevereiro de 2011 tornou-se auxiliar pastoral na paróquia de Nossa Senhora do Monte Claro em Áurea, no Rio Grande do Sul. No ano seguinte, a partir de 27 de janeiro tornou-se vigário da paróquia do Imaculado Coração de Maria em Quedas do Iguaçu, Paraná. Em meio do ano seguinte tornou-se residente na paróquia de Cristo Rei em Campo do Tenente. Esse foi o seu último posto pastoral.
Em 2013, enquanto se encontrava de férias na Polônia, estava planejando voltar ao país natal, no entanto decidiu voltar a Campo do Tenente, onde faleceu no dia 1 de janeiro de 2014.
No Brasil, nos postos pastorais, comemorou o jubileu de prata e de ouro da ordenação sacerdotal. Para o jubileu de ouro da ordenação sacerdotal enviou-lhe uma carta especial de felicitações o então superior geral Pe. Tomás Sielicki.
O Pe. Eduardo Maciejewski SChr faleceu na quarta-feira, 1 de janeiro de 2014, em Campo do Tenente. Viveu 79 anos, dos quais 61 anos de vida religiosa e 53 anos de vida sacerdotal.
A notícia sobre a morte do Pe. Eduardo rapidamente se espalhou entre os paroquianos, que começaram a reunir-se em orações pelo falecido. À noite, junto ao esquife do falecido sacerdote, foi celebrada uma santa Missa, que foi dirigida pelo superior local do mosteiro dos trapistas. Após uma noite toda de vigília, de manhã, às 9h00, foi celebrada uma santa Missa, que foi presidida pelo bispo ordinário local. Após a santa Missa, o reitor da Missão Católica Polonesa no Brasil, Pe. Zdzislaw Malczewski SChr, celebrou o rito fúnebre em língua polonesa. Após essas despedidas, o ataúde com o falecido Pe. Eduardo foi transportado a Curitiba, e a seguir a Bateias.
As solenidades de sepultamento iniciaram-se na segunda-feira 6 de janeiro. Antes disso, segundo o horário europeu, no mesmo dia, na paróquia de S. Maximiliano em Gniezno, foi celebrada uma Missa solene de despedida na intenção do falecido Pe. Eduardo com a participação de familiares próximos e de paroquianos, do clero local, com o pároco e uma delegação do superior geral de Poznan. A santa Missa foi presidida pelo Pe.Bernardo Kolodziej SChr, a homilia foi pronunciada pelo Pe. Paulo Malczewski SChr, e concelebrou o ecônomo geral Pe. Zbigniew Kutnik SChr.
Em Bateias as solenidades de sepultamento reuniram numerosos fiéis da paróquia local servida pelos padres da Sociedade de Cristo e de outras paróquias onde havia trabalhado o Pe. Eduardo, além de numerosos padres. Iniciou-se a oração comum do rosário. A seguir foi celebrada uma Missa fúnebre, que foi presidida pelo vice-provincial Pe. Alceu Zembruski SChr, e a homilia fúnebre foi pronunciada pelo reitor da Missão Católica Polonesa no Brasil Pe. Zdzislaw Malczewski SChr, que enfatizou nela toda a entrega do Pe. Eduardo a serviço dos emigrados poloneses. Após a última despedida, o corpo do falecido sacerdote Eduardo foi transportado ao cemitério paroquial em Bateias, onde se encontra uma capela em cujo subterrâneo já descansam 5 falecidos padres da Sociedade de Cristo (Luís Gazda, Boleslau Liana, Geraldo Pilich, Paulo Piotrowski e Benedito Grzymkowski). Para o encerramento foi cantada em polonês a “Salve, Rainha”. O Pe. Eduardo Maciejewski descansou entre os coirmãos anteriormente falecidos.
O Pe. Eduardo Maciejewski descansou na capela da Sociedade de Cristo no cemitério paroquial em Bateias, Paraná, onde juntamente com seus coirmãos aguarda a ressurreição.
Pe. Bernardo Kolodziej SChr
